Een tijdje geleden studeerde ik nog en ging ik altijd met de trein op en neer. Het station in Arnhem was zolang ik er gebruik van maakte altijd in verbouwing. En boy, wat ben ik blij dat ik toen niet zo nadacht over traplopen. Minstens 3 steile stalen trappen (=glad!) trotseerde ik toen iedere dag. Twee keer.
Vandaag de dag ben ik gaan nadenken over traplopen. Nee, ik weet ook niet waarom. Ik struikel dan ook steeds vaker. Sinds een aantal jaartjes slaan mijn hersens op tilt als ik een trap op moet zonder leuning in de buurt en zeker bij zo één waarbij je tussen de treden door kunt kijken *horror*. Wel balen, want eerder deed ik dit min of meer met m’n ogen dicht. Mede vanwege het feit dat ik om 08.30 uur al in Arnhem was. Waar is dit ooit misgegaan?
Probleem tegenwoordig is dat ik in een ziekenhuis werk waar trappen ook onderdeel van zijn. Godszijdank is het laagbouw en hebben we geen ziekenhuis van vijf hoog, maar toch wel twee hoog. Meer dan genoeg als je het mij vraagt. Het is een keer gebeurd dat iemand mij tegemoet kwam op een trap en mijn hersens op dat moment besloten een kink in de kabel te leggen. Welke tree komt nu? Is er nog wel een tree? Een trap? Huh? En daar ging ik. Zonder enige aanleiding pakte ik als een debiel de leuning vast en deed maar alsof ik struikelde. Terwijl eigenlijk m’n ene been het gewoon even voor gezien hield. Bedankt brein, lekkere samenwerking weer.
Toppuntje van vorig jaar was in IJsland. We wilden graag de Skógafoss (een waterval) van dichtbij bekijken en de enige manier om dat te doen was het betreden van een stalen trap met ruim 300 treden. Maar natuurlijk. Waar de rest zich druk maakte om hun conditie, brak bij mij het angstzweet uit om hele andere redenen. Deze trap had maar aan één kant een leuning en had ik al gezegd dat ‘ie ruim 300 treden had? IJsland zou IJsland niet zijn als er ook niet een mega harde wind stond die je vooral aan de top zowat van de trap blies. En dan overdrijf ik niet. Tel daar de 200 tegenliggers aan toeristen bij op en voilà de pleuris breekt uit. Wonder boven wonder haalde ik het heen en terug. Gewoon door blijven oefenen Eef..
