In een tijd waarin iedereen een Facebook-, Instagram-, Snapchat- en/of Twitteraccount heeft, kan ik er niet omheen dat meningen tellen. Als ik beweer dat het me helemaal niets doet, ben ik een leugenaar. We zijn groepsdieren, jij en ik. We willen graag ergens bij horen. Zelfs loners, nerds en weirdos hebben een eigen club.
Zo leuk als ik het vind om aardige dingen te horen, zo vervelend is het om afgebrand te worden. Ja, het maakt wel uit wat andere mensen denken. En dat vind ik wel oké. Er wordt altijd zo hard geroepen dat je je helemaal NIKS van andere mensen moet aantrekken. Nou dat mag best. Kan soms heel goed zijn voor je zelfbeeld. Even een stevige klap in je gezicht. Het mag ook genuanceerder natuurlijk.
Zelf heb ik nog wel eens oogkleppen op. Dan zit ik lekker mezelf te zijn als mijn vriend me ineens een spiegel voorhoudt. Zet ‘ie bijvoorbeeld zijn schoenen op het aanrecht (wie doet dat nou?!) en schreeuw ik paniekerig met mijn lichte smetvrees dat dat écht niet kan. Joehoe. Met die actie wil hij me vooral gewoon pesten, maar ook duidelijk maken dat niemand dood gaat van een paar schoenen op een aanrecht. Doe rustig.
Nog zoiets: ik houd veel van schilderen. Het resultaat daarvan is vaak een schilderij en die maak ik toch zodat anderen er ook naar kunnen kijken. Ik weet vaak niet zo goed wat ik van mijn eigen werk moet vinden. Soms kan ik er apetrots op zijn en krijg ik een reactie van iemand dat klinkt als: “Meh.”
Dat is dan even een messteek in mijn hart, maar het laat me tegelijkertijd ook naar mijn werk kijken door andermans ogen. Alsof ik zelf even een objectieve kijker word op dat moment. Interessant.
Ik word altijd een beetje zenuwachtig als mensen onaangekondigd m’n atelier binnenstormen. WACHT! Ik kan het uitleggen, het is nog niet af, ik ga dat nog veranderen, bla bla. Ik voel dan de druk om me te verantwoorden, wat natuurlijk nergens voor nodig is. Hallo: work in progress.
Wel schijt ik standaard zeven kleuren als ik een schilderij online presenteer. Hoe gaat dat uitpakken?! Want dan is ‘ie af en kunnen de meningen afgevuurd worden.
MAAR. Altijd een maar.
Af en toe kan ik alsnog tegendraads zijn. Zo is één van mijn schilderijen een persoonlijk favoriet en deze wordt tegelijk het minst gewaardeerd door Het Publiek. Grappig, want dat zou mij in theorie moeten beïnvloeden na het schrijven van dit hele verhaal, maar dat doet het niet. Het blijft mijn favoriet. Gewoon omdat ik het een tof schilderij vind. Kablam! Dus daarom die quote van Tina Fey en even mijn variant daarop: Care, but don’t care too much.
