Een beetje smetvrees

 

smetvrees_1

Het moest er toch een keer van komen. Iedere keer word ik weer betrapt op wat andere mensen smetvrees noemen. Ik maar denken dat het normaal was. Daarom dit keer een verhaal waarover niet ik, maar jij je kunt verwonderen.

Het is op gaan vallen toen ik ging samenwonen, ruim 2 jaar geleden nu. Dan kijk je elkaar net wat meer op de vingers en lijken de dingen die ik als normaal beschouw ineens van een andere planeet te komen. Schoonmaken is niet m’n hobby, maar ik vind het wel noodzakelijk. Toen ik nog onderdeel van het huishouden van m’n ouders was, was ik niet de persoon die zich druk maakte om viezigheid. Ik liet kruimels achter op de aanrecht, zette de vaatwasser niet aan, haalde geen kalkaanslag weg en liet kattenharen rondslingeren als confetti (sorry mam). Het was qua hygiëne alles behalve verstandig dat ik op mezelf zou gaan wonen. Het zou een zwijnenstal worden.

Niets bleek minder waar. Ik vond het zowaar belangrijk dat m’n huis schoon zou zijn, zeker als we bezoek kregen. Waar ik m’n moeder stilletjes uitlachte als ze nog even ging stofzuigen voor de visite langskwam, doe ik nu ongeveer hetzelfde. Even die stoflaag van de vensterbank, toiletpot checken, een doekje over de tafel. Jep.

Tot hier is dit waarschijnlijk best acceptabel. Wat ik nu ga bekennen kan dan ook een tikje gestoord overkomen. Ik zet bijvoorbeeld geen boodschappentas op het aanrecht en liever ook niet op tafel. Die boodschappentas heb ik 300x over de winkelvloer lopen slepen, op straat gezet en wie weet waar nog meer. Dat. Is. Vies. Überhaupt iets wat niet met eten of drinken te maken heeft op het aanrecht zetten (schoenen, hallo?!), doe ik dus niet.

Met kleren aan het bed in duiken na een avondje stappen omdat je te lui bent je pyjama aan te trekken? Nope. Not gonna happen. Met die kleren ben ik overal geweest: heb ik op allerlei stoelen gezeten, overal tegenaan geleund, gehangen. Kleren die je overal kunt dragen, maar zeker niet in bed. Dat is ook vies.

smetvrees_0

Wat ook vies is, is uit eten gaan bij zo’n doe-het-zelf-restaurant. We hebben er hier ook zo een. Naast dat het ongezellig eten is, want iedereen loopt zo vaak mogelijk van tafel om zo veel mogelijk te (vr)eten, binnen zo min mogelijk tijd, is het ook best heel vies als je er iets langer bij stil staat. Ik heb de (waarschijnlijk) antieke gewoonte om de handen te wassen voor het eten. Dat is natuurlijk onbegonnen werk in zo’n restaurant. Elk handvat, elke lepel, elke klem, elk mes, whatever is zo’n avond 300x aangeraakt door de rest van het hele restaurant. Ook mensen die daarvoor naar het toilet zijn geweest en hun handen niet wassen. Of mensen die niezen en hun handen niet wassen. Of mensen die jeuk hebben tussen de billen en hun handen niet wassen. Wat ik al zei: ik denk hier te veel over na. Op zo’n moment moet ik de hersens op non-actief zetten en er vooral voor zorgen dat ik niks met de handen eet. Mezelf ervan overtuigen dat ik nog niet ziek ben geworden van een plakkerige soeplepel en als ik beetje weerstand wil opbouwen dat ook niet zo moet controleren.

Smetvrees? Misschien een beetje.

 

ehblog

En verder nog dit:

1 reactie

  1. Grappig om te lezen evelien! Dacht na lange tijd weer eens na over deze pagina van je en dat ik het altijd wel leuk vind te lezen wat je schrijft!

Laat een antwoord achter aan Deborah Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *