Het proces van een schilderij

Huh? Dit schilderij ken ik toch al? Ja klopt, deze ken je (waarschijnlijk) al. Zo niet, dan zal je ‘m nu erg goed leren kennen. Wanneer ik met een schilderij bezig ben, maak ik altijd honderdduizend foto’s en doe er vervolgens niets mee. Beetje zonde, dus ik wilde er eens wat aandacht aan schenken. Ook is het even een opwarmertje voor het bericht dat hierna komt, want dat zal wel een nieuw schilderij zijn. Hoezee!

Zoals je waarschijnlijk niet zult weten, hebben mijn schilderen vaak meerdere gezichten gehad. In dit geval letterlijk. Hoe begin ik? Waar haal ik ’t beeld vandaan? Doe ik het uit m’n hoofd? Dat zal ik kort toelichten. In m’n hoofd maak ik een beeld zoals ik het wil hebben. Vervolgens vind ik het lastig om dit daadwerkelijk uit m’n hoofd te schilderen. Als ik één kloddertje verf op het doek spat is dat beeld namelijk meteen foetsie. Gek, maar waar. Dus zoek ik op internet naar verschillende afbeeldingen die samen het schilderij zullen vormen. Dat print ik dan uit op een A4tje en daar ga ik.

Eerst begin ik met de achtergrond. Toen ik 18 jaar was vond ik dat onzin. Je kon best met de voorgrond beginnen, dat was immers het leukste om te schilderen. Die achtergrond kwam ik later dan wel weer tegen. Nee. Geen goed plan. Het werd zo’n schilderij dat een eeuwig plekje op zolder heeft gekregen. Dus mensen, begin met een enigszins fatsoenlijke achtergrond als het kan.

nomore1

Vervolgens schilder ik in vlakken waar alles ongeveer moet komen. Ik zeg wel ongeveer, maar negen van de tien keer vind ik het wel prima en laat ik alles zo staan zoals in de schetsfase. Dat levert soms wat ‘fouten’ op. Zoals die put. Die stond niet goed en moest ik later weer verplaatsen. Niet te snel vertrouwen op je schetsen. Ik ben ook een beetje eigenwijs en wilde toch graag de figuur op de voorgrond al een gezicht geven. Ik vind het ook zonde om alles tot in de detail te schilderen en dan te weten dat er toch een iets anders overheen komt. Dat doe ik dus niet.

nomore2

Maar ja, toen kwam ik op een punt dat ik doorkreeg dat m’n schilderij alles behalve een subtiele geheimzinnigheid uitstraalde met zo’n vogelmasker op de voorgrond. Een veelgebruikte uitspraak op de kunstacademie was dan ook: “Kill you darlings.” Met andere woorden; je kunt nog zoveel houden van bepaalde elementen in je werk, als het stoort, moet je het eruit gooien. Nou daar ging ik. Je ziet hierboven hoe ik heb lopen vechten met de kop van dat figuur. Ja prachtig hè. Ik zat even in een heel diep dal toen ik versie 4 hierboven voor m’n neus had. Hoe ging ik dat fixen?!

nomore3

Uiteindelijk dacht ik, wat is nou geheimzinniger dan helemaal geen gezicht? Het werd een combinatie van The Lord of the Rings, Harry Potter en het leren jasje van Tom Hardy uit Mad Max Fury Road. Of zoiets. Het kreeg in elk geval de middeleeuwse uitstraling die het moest hebben.
Ik ben blij met het resultaat, maar ik zou ’t nooit weer opnieuw doen. Dat heb ik trouwen met al m’n schilderijen. Ik begin vol enthousiasme aan elk doek en vind het erg leuk om bezig te zijn, maar achteraf verbaas ik mezelf erover dat ik er ooit aan begonnen ben. One of a kind dus, die doeken van mij. Dat weet je nu zeker.

Even nog een bonus. Mijn schilderkunsten 8 jaar geleden en nu naast elkaar. Gelukkig zit er vooruitgang in. Het zal de achtergrond wel zijn.

centralpark

ehblog

En verder nog dit:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *