Ik heb geen idee hoe het werkt. Het is een regenachtige zondagmiddag en ik eet een smaakloze Chinese kippensoep. Zo werkt het kennelijk niet. Als ik het google zie ik gekke mensen op willekeurige plekken een Boeddhabeeld nadoen. Zo hoort het vast ook niet.
Ik heb weinig met volk dat zichzelf serieus mindful noemt of met mindfulness bezig is. Ik snap het principe wel en het zal best heel goed zijn, maar ik ben daarvoor te nuchter, te Nederlands en niet serieus genoeg. Nuchter of niet, toch heb ik ontdekt dat ik er heel erg goed in ben. En dat was niet eens de bedoeling.
Een situatieschets. Ik heb zojuist ingrediënten gekocht voor het avondeten en ga hiermee aan de slag. Sta ik op m’n gemak de paprika te snijden, als vriendlief na lang staren bij me komt staan
“Is er iets?”
“Eh neu.”
“Je kijkt verdrietig of zo.”
Meestal voelt hij goed aan als er iets met mij aan de hand is. Dit keer niet. Ik ben namelijk heel erg bezig met paprika snijden. Ik kan me volledig storten op zoiets simpels, terwijl ik inderdaad over 100 andere dingen had kunnen nadenken. Gebeurt niet. Het is echt alleen paprika en ik. Grote stukjes, kleine stukjes, reepjes? Een onderonsje in den keuken. Met daarbij kennelijk een zorgelijk gezicht.
Helemaal niet handig ook, dat mindfulle gedoe. Ik ben zo bezig met koken, schilderen, wandelen, wat dan ook, dat ik vergeet leuke kiekjes te maken. De diehard mindful goeroe zal zeggen: goed bezig die Eef, helemaal in het moment. Dan ben ik daar klaar mee en denk ik: hé dit was best leuk geweest om te delen op De Blog. Jammur dan. Naja, dan versier ik de situatie met een tekeningetje. Weer twee uur verder, want ik word telkens afgeleid. Hop van het ene idee naar het andere. Elke keer (heel kort) heel mindful een nieuw idee hebben. Zo ful in de mind dat ik alweer vergeet wat ik daarvoor aan het doen was.
Een tweede situatieschets. Zus en ik praten over onze avondplannen.
“Jij nog plannen?” vraagt zus.
“Ja, ik ga tapas eten met vriendlief.”
“Oh lekker!”
Een kwartier later op de fiets.
“Wat ga jij dan eten vanavond?” vraag ik.
“Heb nog kliekjes van gisteren. Jij dan?”
“Tapas met vriendlief..”
Oh juist. Zus wordt rood, maar we snappen elkaar. Ook zij is heeel mindfulnessig.
Of misschien zit ik er toch naast en is het zoals moeders het wel eens zegt: Alzheimer Light. Misschien desinteresse. Dan ga ik toch liever voor het bovenstaande. Lekker in het moment, totaal loslaten vergeten wat er daarvoor gebeurde of gaat gebeuren. Zo hoort dat toch?
