Is dat nou zo bijzonder? Mijn verhaal hierbij misschien wel ja. Dat ik niet zo’n kind was dat op der 12e een mobieltje kreeg voor ‘noodgevallen’, is niet zo bijzonder. Nu wel trouwens. Elk 8 jarig blaag speelt vol overgave Candy Crush op de nieuwste iPhone 6. En ouders maar boos worden als Pietje dat ding een keer laat vallen, omdat hij geen idee heeft hoeveel geld 700 fucking euro is. Maar dat terzijde, want toen ik 12 was bestond Candy Crush niet. Ik klink nu als een 80 jarige met een lange geschiedenis, maar als 26 jarige is dat bijna hetzelfde in deze tijd. Ik ben van zo’n generatie die liedjes van de radio opnam met cassettebandjes. En met zo’n (tweedehandse) discman heeft lopen slepen over straat. Die dingen ja. En diskettes in haar pc propte. Afin, je weet wat ik bedoel. Tenzij je veel jonger bent dan heb je waarschijnlijk geen idee.
Terug naar de clue van dit bericht. Twee jaar geleden kocht ik voor het eerst mijn eigen mobieltje. Alle mensen waarmee ik daarvoor gesms’t heb denken nu, ja doei je had er al veel eerder eentje, hipster die je bent. En dat klopt, maar tot mijn 24e heb ik er nooit echt één gekocht. Ik ben mijn puberende jeugd doorgekomen met iedereens tweedehandsjes. Daarom stel ik je met trots aan mijn verzameling voor, inclusief een bijna legende:
Mijn allereerste was zelfs een derdehands, van mijn zwager naar mijn zus naar mij. Een Motorola als ik mij niet vergis. Knalblauw en met een schermpje zo klein dat je welgeteld drie woorden achter elkaar kon lezen. Maar een mobiel, dus telt. Ik was nog nooit zo blij.
En daar is ‘ie dan, mijn tweede mobieltje, de allesverwoestende, onverslaanbare Nokia 3210. Ja je leest het goed, de 3210. Deze is in mijn opinie nog minder kapot te krijgen dan de 3310. Ik was al hipster voordat het woord bestond. Het ding paste maar net in mijn hand.
Toen was daar zuslief die iets nieuws wilde en dat betekende weer een nieuwe mobiel voor Evelien. Jeej! Dit keer zo’n super coole uitklapbare Samsung. Ultra hip. Ik herinner me goed hoeveel uurtjes ik met dat ding in mijn handen zat en maar wachten tot mijn eerste crush een sms’je terugstuurde. Spannende tijden.
Daarna volgde een strakke en veel kleinere versie van de 3210, wederom Nokia. Van mijn vader geweest die ook wat anders wilde. En ik wilde dolgraag een scherm met kleur! Da bom! Dus inwisselen die Samsung, ik kreeg Nokia.
Een aantal jaar daarna mocht vaders weer een nieuwe uitzoeken en ging ik weer overstag. Wéér een Nokia. Super glad ding, dus heeft vaak de vloer gezien. Maar ook Canada. Dit was mijn communicatiemiddel aan de andere kant van de wereld. Kon je niks van zeggen, het sms’te prima. Bellen was te duur.
Toen ontmoette ik huidige vriendlief en daarmee Whatsapp. Ik wist van het bestaan af en dat het veel voordeliger was dan sms’en. Evelien + voordelig = match. Ik kon heel toevallig net de BlackBerry overnemen van m’n beste vriend. Wat een geluk. Ja. Nee. Niet echt. BlackBerry is wel erg exclusief met haar netwerk. Het werkte allemaal niet zoals ik wilde. Kostte veel geld.
Toen ik een tweede maal naar Canada ging, maar dit keer met een vriendje thuis, dacht ik dit moet anders. IK KOOP EEN TELEFOON. Jáááren geen cent uitgegeven aan zo’n stom ding en nu slaap ik er naast. Wat een ellende. Ik heb nu een Nokia 630. Geloof ik. Valt het je ook op dat m’n mobieltjes steeds saaier zijn geworden door de jaren heen? Nu heb ik dit:
Super saai. Maar natuurlijk wel leuk dat je het kunt customizennnn. Ik mag het waarschijnlijk niet eens meer mobieltje noemen (haha die Evelien), maar ik doe het toch. Toegegeven dat ik er nu meer mee in m’n handen zit dan eerder. Zal wel komen doordat m’n telefoon nu zooo smart is. Wie dat ooit bedacht heeft? Nou ik ben smarter, want ik geef nog steeds geen rooie rotcent aan dat ding uit. Alles op wifi, geen abonnement! Prepaid all the way! Kijken hoelang ik dat nog volhoud, maar ik doe m’n best.
Hoe ziet jouw collectie eruit?
