Nieuw schilderij

Jep, dit is ‘m geworden. Nee niet echt, dit is namelijk hoe mijn ‘palet’ er op het laatst uit zag. Er is in elk geval te zien dat ik wat meer kleur heb gebruikt ten opzichte van mijn laatste schilderijen. Dat vond ik even nodig, want Silent decay (schilderij hiervoor) is wel erg kleurloos uitgevallen.

Mijn nieuwste werk heet End of the journey en als ik het zo bekijk was dat ook een prima titel geweest voor mijn gebruikte palet. Kleurrijk, chaotisch, speels; het zou toch leuk zijn als dat straks de kernwoorden van het leven zijn aan het einde van je eigen journey. Het schilderij zelf is trouwens wat minder speels. Maar ja, als je mij een beetje kent was dat wel te voorspellen. Ook deze is onderdeel van m’n serie Lonely Worlds. Het zijn werelden met een post-apocalyptisch tintje. Zoals ik al eerder vertelde is die liefde aangewakkerd door de bekende serie The Walking Dead (yes bijna 14 februari!!). Wel grappig; vertelde ik bij m’n vorige werk nog dat het geen huiskamer materiaal is, dit schilderij wil m’n zus wel boven de eettafel. Ga ik commercieel?! Neh..

journey1

Ik krijg wel eens de vraag of het thema niet een keer gaat vervelen? Nope, mij nog niet tenminste. Ik heb een paar pagina’s vol gekrabbeld met ideeën die ik nog graag op doek zou willen vereeuwigen. Het is ook wel fijn om een houvast te hebben, want zo blijf ik een beetje in een workflow. Als ik het thema zou laten vallen is er opeens geen limiet meer en kan ik weer gaan kiezen uit een triljoen ideeën om te schilderen. Op zo’n punt blijf ik dan meestal hangen en kan ik zo maanden stoppen met schilderen. Dat wil ik niet meer. Ik zorg er nu eerst voor dat ik weet welke nieuwe weg ik in wil slaan, voordat ik met de oude stop.

Oké, genoeg gezweefd. Ik laat het werk maar eens zien. Voilà. Acryl op doek, 80×60 cm.

endofthejourney_web

Man man wat heb ik geworsteld met dit doek. Leuk idee hoor, maar als je een schilderij op gevoel maakt en je gooit er een beetje (veel) perspectief in, moet je wel een heel goed gevoel hebben. Daar twijfel ik achteraf een beetje aan, maar ik heb geprobeerd te redden wat er te redden viel. Dan heb ik het vooral over die bus. Z’n achtereinde is wat aan de smalle kant, maar ik heb het zodanig gecorrigeerd dat ik me er niet meer aan erger nu. En dan vind ik het goed. Ik wil vooral een gevoel overdragen. Een beetje verlaten, alleen, somber, zielig. Zoiets.

De bus die ik als voorbeeld gebruikte had een 13 op z’n bordje staan. Vind ik leuk, want 13 heb ik sinds een paar jaar benoemd tot geluksgetal (helemaal hip, omdenken). Maar ik heb er 26 van gemaakt, want dat is 13×2, mega geluk en ik ben nog net 26 jaar op dit moment. Ik vermoed dat m’n volgende schilderij af zal zijn in mijn 27e levensjaar. Als je nog wilde ideeën hebt voor een post-apocalyptische scène, hoor ik die natuurlijk heel graag!

ehblog

En verder nog dit:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *