Over dat sociaal ongemakkelijke

Ja je ziet het goed. Ik begin mijn bericht met een aquarel tekeningetje van het toiletpapier van de Lidl. Het wordt zo meteen duidelijk waarom.

Sociale ongemakkelijkheid. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Voordat ik hierover wilde schrijven heb ik eerst veel nagedacht over sociaal ongemakkelijke situaties en waarom ik daar altijd in beland. Dat zijn er nogal wat maar gelukkig sta ik er niet elke dag bij stil. Ik sla me er ook wel eens onbewust doorheen. Nu sta ik er wel bij stil, want ik wil er vanaf. Ik veroorzaak het ook altijd zelf! Neem het kopen van toiletpapier. Ik heb geen auto, dus ga eigenlijk altijd boodschappen doen met de benenwagen. Dan kom je toch op een punt waarop je toiletpapier moet meenemen. Zo’n joekel van een voordeelverpakking staat leuk op de achterbank van een auto, maar past minder goed in mijn aardbeien shopper. Gelukkig voor mij zit er een heel handig handvat aan dat toiletpapier zodat je ‘m gewoon goed kunt meenemen. Over straat. Tussen het winkelende publiek door. Voelt ongemakkelijk, maar gelukkig heb ik deze handeling al redelijk onder de knie. Ik loop tegenwoordig relaxt met een klein glimlachje over straat terwijl ik de voordeelverpakking naast me ruim in het zicht meesjouw. Ja Evelien, je mag gewoon toiletpapier kopen. Niet iedereen zal meteen denken dat je aan de diarree bent. Het is gewoon voordelig, zoals de verpakking al aangeeft.

Nog zoiets: maandverband. Alleen het woord al. Het heeft een tijdje geduurd maar als ik dit product koop heb ik overal lak aan. Want kom op, 50% van de wereld wordt ongesteld. Om en nabij. Maar het gaat om het principe. Eerder vond ik het nodig om dan nog een mascara of deodorant erbij te kopen, zodat het kassameisje en andere klanten niet zouden denken dat ik alléén voor maandverband naar de drogist ging. Die zal wel ongesteld zijn. Ja klopt. Waarschijnlijk denkt helemaal niemand dit.. kun je nagaan hoe mijn brein werkt. Inmiddels ben ik daar dus overheen. Zelfs hiervan durf ik nu twee voordeelverpakkingen (lees 60x maandverband) tegelijk te kopen! Want ja tot m’n 55e ben ik vast nog wel de pineut, dus nooit genoeg.

Maar er zijn situaties die ik nog niet overwonnen heb. De albekende nieuwjaarswensen. Wie zoen je wel en wie zoen je niet? Wens je überhaupt íedereen een goed nieuwjaar? Ik ben daar selectief in omdat ik al dat gekus en schudden van handen sowieso al ongemakkelijk vind. De één geeft je een hand, de ander slaat enthousiast z’n armen om je heen. Sta je daar met je uitgestoken hand in iemand buik te porren. Denk ik hier te veel over na? Ja waarschijnlijk.

Ik ben ook een ontzettende kluns in winkels. Ik neem altijd graag mijn shopper mee om alle spullen die ik ga kopen in te stoppen. Lekker praktisch. Dan loop ik door de HEMA en heb het gevoel dat elk personeelslid en elke beveiligingscamera mij in de gaten houdt. Probeert ze iets te stelen? Nee echt niet! Ik ben een goudeerlijke burger die dat niet eens durft! Dus wat doe ik? Proberen mezelf niet verdacht te maken. Zeker niet met zo’n grote tas om m’n arm. En hoe ziet dat er dan uit? Juist, verdacht. Ik loop rare rondjes, houd m’n tas onnatuurlijk vast, kijk niet te veel (wel) om me heen en leg alle producten die ik bekijk overduidelijk weer terug in het schap. Soms schud ik er nog even ‘nee’ bij. Dat is wel een uitzondering. Maar goed, het lijkt wel een toneelstuk. Ik word al moe als ik mezelf zo beschrijf. Ben ik compleet gestoord? Hoe kan dit herkenbaar zijn?

Zie je hoe moeilijk ik het mezelf maak? Ik kan nog veel meer situaties beschrijven, maar dan wordt mijn blog één groot ongemakkelijk verhaal en dat wil ik niet. Je mag wel weten dat hier hard aan wordt gewerkt in 2016 en als je tips hebt, zijn die meer dan welkom!