Ik kan wel zeggen dat ik behoorlijk baalde toen de sportscholen moesten sluiten dit voorjaar. Ik had in de afgelopen 3 jaar toch best een lekker ritme opgebouwd ging minimaal 3x per week om een beetje fit te blijven. Meestal krachttraining en 1x per week een groepsles samen met m’n zus. Het was gezellig en we kweekten wat extra spieren.
In het eerste deel heb ik netjes bijgehouden wanneer ik iets at. Dat heb ik nu niet meer gedaan. Als ik per ongeluk op de foto zet wat ik eet dan belandt het hier. Zo doe ik dat nu. Alsnog best veel, want: eten.
Wederom is het een ratjetoe van van alles. Ik ben een beetje picky, want ik eet niet graag vaak hetzelfde. Dat betekent niet dat ik mijn vriend opzadel met de onmogelijke taak elke dag iets anders te verzinnen. Neen, dat leg ik mezelf op, aangezien ik vaak kook.
Het wordt zo meteen duidelijk dat ik niet zo van de warme landen ben. Geen wit strand, blauwe zee en parasolletjes in mijn drankjes. Ik ben meer van de ruige bergen, groene bossen met soms wat sneeuw. Om het af te wisselen vind ik citytrips ook heel fijn zolang de cities maar niet hypermodern zijn en een beetje geschiedenis hebben.
Maar nu de vier landen waar ik mooie herinneringen aan heb. Andere vakanties natuurlijk ook, maar als ik moest kiezen..
~British Columbia, Canada
Twee keer heb ik hier vakantie gehouden. Of ben ik daar ‘op reis’ geweest, whatever floats your boat. En het was zóóó mooi! Mijn blog heeft z’n naam te danken aan deze tripjes. Ik kan hier weer helemaal opnieuw over uitweiden, maar je kunt ook gewoon mijn twee andere (heel oude) posts lezen over dit land, nog steeds even waar. Luv it. Dat is deze en deze.
Eigenlijk vooral een reden om mijn gefotografeerde eten te showen. Ik vind het altijd leuk om te zien wat anderen eten en hoe anders dat kan zijn, maar ook om ideeën op te doen. Ik volg diëtisten die elke gram afwegen (soort van) maar ook een aantal bloggers die het niets uitmaakt wat ze naar binnen proppen. Nu kun je lezen wat ik zoal naar binnen prop en (niet) afweeg.
Ergens op 1/3e van februari had ik helemaal zin om eens heel wat anders te schilderen. Wees gewaarschuwd: dat roep ik altijd. Ik vind landschappen of uitvergrote stillevens nog altijd een mooi onderwerp en dus niet zo gek dat ik daar gewoon weer op uit kwam. Eigenlijk schilder ik gewoon het liefst wat ik zelf graag zie.
Dus herinner je je deze nog?
Natuurlijk, vers van de pers uit mijn laatste blogpost. Wat heb ik gevochten en vooral heel chagrijnig naar mijn ezel zitten staren de afgelopen twee maanden. Ik kwam er maar niet uit en het beeld dat ik gekozen had ‘voelde’ ook niet goed. Of zo. Dat is iets wat ik niet goed kan uitleggen, maar ’t keek niet lekker weg zeg maar.
Daarbij ben ik vaak een beetje te gehaast voor m’n ezel gaan zitten en wilde ik te snel resultaat zien. Da’s ook een valkuil trouwens. Maar aangezien we afgelopen weekend nul plannen hadden ben ik er eens rustig voor gaan zitten. En dat werkte een stuk beter. Ik heb lekker muziek geluisterd met het raam wagenwijd open en kwam zo tot het onderstaande resultaat. Het is nog niet helemaal af, maar ik denk dat ik geen hele grote veranderingen meer aanbreng. En als ik dat wel doe dan laat ik ’t alsnog wel een keer zien.