Sociaal ongemakkelijke situaties deel 2: de sportschool

Wat?! Evelien in de sportschool?! Inderdaad de laatste plek waar ik gezocht word. Ik schreeuwde altijd dat je zoiets ook wel buiten of thuis kunt doen met een paar pakken suiker. In de praktijk doet niemand dat, ik ook niet. Ik vond het tijd worden om iets van spieren te kweken (waar zaten jullie al die tijd?). Daarbij had ik me dit jaar voorgenomen om ongemakkelijke situaties in elk geval niet te vermijden. Welke omgeving is nou nog ongemakkelijker dan de sportschool? Ik ben het nog niet tegenkomen (in sauna’s kom ik niet). Ik sla dus even twee vliegen in één klap, hoppa.

jump5

Ik meldde me aan bij een sportschool en al snel werd ik door de scan gehaald. Niet echt een scan, meer een grote weegschaal om te zien wat mijn ‘startpunt’ zou zijn. Blijk ik gewoon een normaal lichaam te hebben, zonder gekke scores! Ik kon wel weer gaan.

Nee grapje, zo werkt dat natuurlijk niet. Ik wil sterker worden. Want die 2kg spier per arm is helaas dezelfde massa als een kiloknallertje kipfilet uit de supermarkt. En ik maar denken dat ik nog redelijk bedeeld was. Haha. Nee.

jump3

Ik kreeg een tour langs alle apparaten en een heus eigen trainingsschema. Daar ging ik dan. Een apparaat stond mij een beetje tegen. Met name omdat ik het een wat oudere man voor mij zag gebruiken. Het is de meest oncharmante oefening dat ik ooit zag. Je ligt voorover op je buik en tilt (met gewicht, ja) je voeten tegen je billen. Idioot gezicht en bovenal een potje ongemakkelijk als je het zelf ligt te doen en iemand kijkt of je het wel goed doet. “Ja tik die billen maar aan.” *huil*

Dat ik daarna een week lang last had van m’n hamstrings heb ik geweten. Ik gebruik die kennelijk nooit, maar wel op dat malle ding. Sorry voor iedereen die allang bekend is met deze wereld, ik duidelijk nog niet zo.

jump4

Toen kwam de dag dat ik alleen ging sporten. Zonder begeleiding, zonder die goeie vriend die ook mee doet. En dan vallen je een paar dingen op. Waar ik voorheen nog afgeleid werd door mijn eigen geklungel met die apparaten, had ik nu de ruimte om eens om me heen te kijken. En te luisteren.

Ik zeg het je, Serena en Venus Williams zijn er met hun beroemde gekreun niets bij. Het was duidelijk dat de gewichten niet zwaar genoeg konden zijn. Best gênant om te luisteren naar zulk verbaal geweld. En waarom overal spiegels? Meestal begint men niet aan een jaartje sportschool omdat men er zo goed uit ziet. Wel? Ik zou prima zonder kunnen, maar dat geldt niet voor de meeste gewichtsheffers. Die kijken zichzelf enorm intens aan tijdens hun oefening. Daar word ik zelfs ongemakkelijk van en ik doe niet eens mee.

Ook klederdracht is wel een dingetje in de sportschool. Waar ik binnenkom met mijn grote T-shirt, zie ik andere dames hun nieuwe sportkleding al aan hebben, terwijl het lichaam nog een paar maanden achterloopt, zeg maar. Verder niets verkeerd met doelen stellen natuurlijk. Misschien denk je nu: wat een clichés allemaal Evelien. Maar hé, ik begin net.

jump2

Ik ben er nog niet helemaal uit of dit the place to be is voor mij, maar zolang ik me nog kan verwonderen over dit, zal ik vast nog wel even blijven hangen.

 

ehblogPS de bovenstaande springfoto’s hebben niet per se een doel, maar het was zo’n beetje de enige lichaamsbeweging die ik had vóórdat ik ging sporten. Voor meer sociale ongemakkelijkheid klik je trouwens hier.

En verder nog dit:

2 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *