Wel of geen kinderen

Ik ben nu aangekomen op zo’n punt dat er overal baby’s uit de grond schieten. Misschien niet uit de grond, maar dat klinkt beter dan dat andere. Als ik opmerk dat het wel een trend lijkt, krijg ik altijd dezelfde opmerking:

“Je bent nu eenmaal beland op zo’n leeftijd dat het wel eens zou kunnen gaan kriebelen.”

Brrr van die opmerking krijg ik hele andere kriebels. Ik moet het weer anders doen hoor.  Er rinkelen bij mij geen alarmbellen, ik heb geen nesteldrang of klapperende eierstokken. Dat laatste lijkt me pijnlijk.

“Let maar op, dat komt nog wel. Later.”

Ja, als iemand mij even wil laten weten wanneer het zo ver is? Als ik zo om heen kijk staat Later allang voor de deur. Hoewel het nog later kan, want Janet Jackson is op haar 49e bevallen van haar eerste dus het kan nog 22 jaar. Oooh dan!

 

Sowieso kinderen krijgen lijkt me een heftige ervaring. Niet alleen het op de wereld zetten, ook wat daarna komt. Het opvoeden van zo’n mens in spe. Laatst stond ik ín de C&A en hoorde ik op straat een kind zo hard schreeuwen dat ik zou zweren dat z’n vingertjes er één voor één afgehakt werden. Ja, zo hard. Wat doet zo’n moeder dan?! Toch maar die bak met zure matjes kopen die de Xenos zo lekker tactvol op een uithangbord zet, zodat jouw kleine erom schreeuwt? Nee dank u.

wagenkleur

Ik zie genoeg situaties waarvan ik denk: dat had ik heel anders gedaan. Of misschien beter dat ‘het’ helemaal niet was gedaan. Altijd maar geroepen door zij die helemaal geen kinderen hebben en ook nog eens 0,0 ervaring. Ik durf niet eens een baby vast te houden, met zo’n fragiel nekje.. Meteen bang dat ik het spul weer kapot maak.

 

Heel vertederend zo’n 2 jarige peuter (of kleuter?) die aan het spelen is. Zolang die maar niet van mij is. Ik praat ook altijd veel te volwassen tegen kleine kinderen. Zo’n extreem verhoogde stem (jiiiaaaaaaa) zit er bij mij niet op. Dan word ik raar aangekeken, maar negen van de tien keer denk ik ook gewoon: doe es normaal joh! Dan helpt mijn volwassen stem best goed trouwens.

 

Het wordt vaak ook van je verwacht dat je graag kinderen wilt. Nou vind ik niet. Het is 2016, geen 1956. Ik hoor m’n moeder wel eens zeggen: “Iedereen ging trouwen en kreeg kinderen, dat deed je toen gewoon. Daar dacht je niet bij na.” Alsof het over een avondje stevig drinken in de kroeg gaat. Ik denk daar liever wel goed over na en voor nu laat ik Later mooi waar Later hoort.

Als je me straks toch ziet lopen achter een kinderwagen met van die rubberen banden voor extra grip, dan weet je dat ik uit m’n nek kletste. Maar dat doe ik niet zo vaak.

 

ehblog

En verder nog dit:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *