Als je in een museum werkt waar Piet Mondriaan (die met die vakjes) de hoofdrol speelt krijg je vaak naar je hoofd geslingerd dat iedereen zijn werk had kunnen maken. Ja en nee. Even een voorbeeld.
Even met een bezem door de blog. Al een tijdje werd ik niet meer zo enthousiast bij het zien van mijn pagina. Alleen kon ik er niet precies de vinger opleggen wat het dan was. Te leeg? Te onpersoonlijk? Inwisselbaar? Later besloot ik dat het een hoog jaren 90 gehalte had. Dat kan lekker vintage zijn, maar dan wel in je kledingkast en niet op het web. Hoe dan ook, het is lente dus tijd voor een grote schoonmaak. De oplettende kijker heeft ‘m misschien al een paar keer online zien staan. Ik ben een beetje klungelig op dat gebied.
Jep, dit is ‘m geworden. Nee niet echt, dit is namelijk hoe mijn ‘palet’ er op het laatst uit zag. Er is in elk geval te zien dat ik wat meer kleur heb gebruikt ten opzichte van mijn laatste schilderijen. Dat vond ik even nodig, want Silent decay (schilderij hiervoor) is wel erg kleurloos uitgevallen.
Huh? Dit schilderij ken ik toch al? Ja klopt, deze ken je (waarschijnlijk) al. Zo niet, dan zal je ‘m nu erg goed leren kennen. Wanneer ik met een schilderij bezig ben, maak ik altijd honderdduizend foto’s en doe er vervolgens niets mee. Beetje zonde, dus ik wilde er eens wat aandacht aan schenken. Ook is het even een opwarmertje voor het bericht dat hierna komt, want dat zal wel een nieuw schilderij zijn. Hoezee!
Hallo lieve kijkbuiskinderen. Even een tijdje geleden, maar ik ben er weer. Eindelijk heb ik mijn vierde schilderij af. Het heeft even geduurd in september begonnen maar het staat erop. Ik noem ‘m Silent Decay. Ik vond het prachtig bedacht, totdat ik erachter kwam dat ik mijn schilderij zojuist naar een Duitse metal band vernoemd had. Fantastisch. Ik had geen idee. Toch laat ik het zo, want het past er goed bij. Waarschijnlijk klopt het beeld niet helemaal hier en daar, maar het is meer een gevoel dat ik over wil brengen. Als je er niet vrolijk van wordt, dan is die missie geslaagd.