Eigenlijk wilde ik er niet zoveel aandacht aan besteden, maar je kunt er gewoon niet echt omheen hè, dat virus. Dat blijkt maar weer, aangezien we allemaal binnen moeten blijven. Ik houd me daar niet echt heel strikt aan, want ik ben de afgelopen weken meer buiten dan ooit. Misschien juist omdat het niet mag, misschien omdat het lente is.  En we hebben niet eens een hond. Maar ik heb dan weer het geluk in een dorp te wonen met een prachtig buitengebied waar iemand tegenkomen onder normale omstandigheden al een uitdaging kan zijn.

Anyway, laten we duiken in dingen die ik graag doe in deze rare tijd.

~ Koken

Het boodschappen doen heb ik al teruggeschroefd naar 2x per week wat best een uitdaging is omdat ik alleen een fiets heb. Daarnaast moet ik ineens verzinnen wat we voor 3 á 4 dagen gaan eten. Hellup! Ik vind het niet leuk om vaak hetzelfde te koken, dus de afgelopen week hebben wij homemade huzarensalade, bonenburgers, soep en pannenkoeken gehad. Gezellig met een podcast in mijn oren kan ik nog best wat lekkers in elkaar flansen.

Mijn grote plan was eigenlijk ballet toen ik 6 jaar was, maar de balletjuffrouw destijds joeg mij de stuipen op het lijf. Ze was groot, luidruchtig en lomp. Tenminste, dat is mijn herinnering. Blijkbaar vond mijn moeder dat ook, want het werd majorette. Lijkt er een beetje op. Of zo. Maakte niet zo veel uit, ik was zielsgelukkig want ik kreeg een baton (zo’n stokje). En die mocht ik zelfs mee naar huis nemen om te oefenen. Nou mijn eerstvolgende 10 jaar konden niet meer stuk.

Totdat de puberteit aanklopte en ik me besefte dat majorette niet zo cool werd gevonden als zo’n beetje elke andere vorm van sport. En elke andere vorm van sport was zeg maar niet echt mijn kopje thee. Tijdens de gymles sprong ik meer tegen de kast aan dan er overheen en kreeg ik meer softballen op m’n hoofd dan er een te vangen. Je snap het, ik was géén sporter.

Na een leuke blog van Marlous met persoonlijke blogtips, wilde ik deze wel eens op papier zetten. Want ondanks dat ik niet per se een echte stijl heb, weet ik wel eindelijk een beetje wat ik wel en niet mooi vind. Met een grote zus als stijlcoach zou het niet hele moeilijk hoeven zijn je een beetje fatsoenlijk te kleden, maar niets is minder waar. Met mijn kledingstijl heb ik altijd lopen zwoegen. Ik ben zoals vrijwel elke tiener verschillende fases in en uit gekropen en die waren niet allemaal even fraai.

Ik was als 14 jarige een boze wanna-be-gothic, ik vond mezelf als 16 jarige een skater (zonder skateboard) en daarna gewoon een tomboy. Of zoiets. Zie hieronder mijn verrassende keuzes uit die laatste categorie. Let vooral op mijn ‘Arafat’ sjaal.. helemaal fan was ik.

Vandaag ben ik precies een half jaar 30. Big deal zou je denken. Maar aangezien ik, net als zoveel van mijn leeftijdsgenoten, veel van mijn tijd op Het Internet spendeer zie ik dat dit wereldwijd best een dingetje is. Ik heb er al eerder over geschreven, maar toen kwam ik net kijken natuurlijk.

Ken je de film uit de titel? Jenna is 13 en wenst dat ze 30 is omdat het haar de allerleukste leeftijd lijkt. Met een beetje wenspoeder krijgt ze dat nog voor elkaar ook. Thirty, flirty en thriving

Nou zo dacht ik er bepaald niet over toen ik 13 was (+ ik had geen wenspoeder). Ouder worden vond ik maar lastig. Ik moest afscheid nemen van mijn Barbies, mijn poppen en Playmobil. Ja, ik was nogal een laatbloeier en vooral heel onzeker over zo’n beetje alles. Lees mijn rant daarover nog even hier.

Nu ik dan ook de drie en de nul bij elkaar heb kijk ik met toch wel een beetje medelijden terug op mijn jongere zelf. Wat was ik toch aan het ploeteren en wachten tot het beter zou worden. Jammer jammer, maar wat is er dan zo leuk aan 30 zijn?