Na een leuke editie vorig jaar dacht ik even dat een pandemie meemaken het enige was wat ik voor het eerst zou meemaken in 2020. Maar gelukkig werd het niet zó depri. Het gekke is dat ik niets vooraf plan of er zelfs maar rekening mee houd dat ik iets nieuws moet doen, het kwam er gewoon van. Ook wel eens leuk.
• Eerste keer klimbos!
Waar iedereen die meedoet aan ‘Movember’ lekker zijn of haar snor laten staan, wil ik november net even een ander doel geven. Een snor heb ik toch al, maar die kun je gewoon niet zo heel goed zien. 🙂
In het voorjaar van 2019 ben ik een keer heel dapper geweest en heb ik YouTube voor een maand opgegeven. M’n moeder keek heel onbegrijpelijk toen ik dat als een echte uitdaging presenteerde. Ze kon zich niks voorstellen van de impact die dat wel of niet had. Ze zit al wel op Facebook en Instagram, maar de oneindige put van YouTube is ze (nog) niet ingeklommen. Haar generatie heeft het druk met andere dingen die zich nog wél buiten het web afspelen. Iets met veel echte sociale contacten en een redelijke grote tuin hebben.
Mijn conclusie was gelukkig dat ook mijn leven niet instortte of stilstond toen ik YouTube een maandje links liet liggen. Ik kan me zelfs herinneren dat ik er heel rustig van werd.
Ik dacht; laat ik die rust weer eens opzoeken. Alleen zet ik voor mijn doen nu gewoon wat hoger in.
Ik kan wel zeggen dat ik behoorlijk baalde toen de sportscholen moesten sluiten dit voorjaar. Ik had in de afgelopen 3 jaar toch best een lekker ritme opgebouwd ging minimaal 3x per week om een beetje fit te blijven. Meestal krachttraining en 1x per week een groepsles samen met m’n zus. Het was gezellig en we kweekten wat extra spieren.
Eigenlijk wilde ik er niet zoveel aandacht aan besteden, maar je kunt er gewoon niet echt omheen hè, dat virus. Dat blijkt maar weer, aangezien we allemaal binnen moeten blijven. Ik houd me daar niet echt heel strikt aan, want ik ben de afgelopen weken meer buiten dan ooit. Misschien juist omdat het niet mag, misschien omdat het lente is. En we hebben niet eens een hond. Maar ik heb dan weer het geluk in een dorp te wonen met een prachtig buitengebied waar iemand tegenkomen onder normale omstandigheden al een uitdaging kan zijn.
Anyway, laten we duiken in dingen die ik graag doe in deze rare tijd.
~ Koken
Het boodschappen doen heb ik al teruggeschroefd naar 2x per week wat best een uitdaging is omdat ik alleen een fiets heb. Daarnaast moet ik ineens verzinnen wat we voor 3 á 4 dagen gaan eten. Hellup! Ik vind het niet leuk om vaak hetzelfde te koken, dus de afgelopen week hebben wij homemade huzarensalade, bonenburgers, soep en pannenkoeken gehad. Gezellig met een podcast in mijn oren kan ik nog best wat lekkers in elkaar flansen.
Mijn grote plan was eigenlijk ballet toen ik 6 jaar was, maar de balletjuffrouw destijds joeg mij de stuipen op het lijf. Ze was groot, luidruchtig en lomp. Tenminste, dat is mijn herinnering. Blijkbaar vond mijn moeder dat ook, want het werd majorette. Lijkt er een beetje op. Of zo. Maakte niet zo veel uit, ik was zielsgelukkig want ik kreeg een baton (zo’n stokje). En die mocht ik zelfs mee naar huis nemen om te oefenen. Nou mijn eerstvolgende 10 jaar konden niet meer stuk.
Totdat de puberteit aanklopte en ik me besefte dat majorette niet zo cool werd gevonden als zo’n beetje elke andere vorm van sport. En elke andere vorm van sport was zeg maar niet echt mijn kopje thee. Tijdens de gymles sprong ik meer tegen de kast aan dan er overheen en kreeg ik meer softballen op m’n hoofd dan er een te vangen. Je snap het, ik was géén sporter.
