Na een leuke blog van Marlous met persoonlijke blogtips, wilde ik deze wel eens op papier zetten. Want ondanks dat ik niet per se een echte stijl heb, weet ik wel eindelijk een beetje wat ik wel en niet mooi vind. Met een grote zus als stijlcoach zou het niet hele moeilijk hoeven zijn je een beetje fatsoenlijk te kleden, maar niets is minder waar. Met mijn kledingstijl heb ik altijd lopen zwoegen. Ik ben zoals vrijwel elke tiener verschillende fases in en uit gekropen en die waren niet allemaal even fraai.

Ik was als 14 jarige een boze wanna-be-gothic, ik vond mezelf als 16 jarige een skater (zonder skateboard) en daarna gewoon een tomboy. Of zoiets. Zie hieronder mijn verrassende keuzes uit die laatste categorie. Let vooral op mijn ‘Arafat’ sjaal.. helemaal fan was ik.

Vandaag ben ik precies een half jaar 30. Big deal zou je denken. Maar aangezien ik, net als zoveel van mijn leeftijdsgenoten, veel van mijn tijd op Het Internet spendeer zie ik dat dit wereldwijd best een dingetje is. Ik heb er al eerder over geschreven, maar toen kwam ik net kijken natuurlijk.

Ken je de film uit de titel? Jenna is 13 en wenst dat ze 30 is omdat het haar de allerleukste leeftijd lijkt. Met een beetje wenspoeder krijgt ze dat nog voor elkaar ook. Thirty, flirty en thriving

Nou zo dacht ik er bepaald niet over toen ik 13 was (+ ik had geen wenspoeder). Ouder worden vond ik maar lastig. Ik moest afscheid nemen van mijn Barbies, mijn poppen en Playmobil. Ja, ik was nogal een laatbloeier en vooral heel onzeker over zo’n beetje alles. Lees mijn rant daarover nog even hier.

Nu ik dan ook de drie en de nul bij elkaar heb kijk ik met toch wel een beetje medelijden terug op mijn jongere zelf. Wat was ik toch aan het ploeteren en wachten tot het beter zou worden. Jammer jammer, maar wat is er dan zo leuk aan 30 zijn?

Ik ga niet doen alsof ik al 23 jaar naar de Zwarte Cross ga, want da’s niet zo. Ik ga er nog maar sinds 2011 naartoe, maar wel sindsdien trouwe fan. Als introvert (ja is ‘ie weer) is dat misschien de laatste plaats waar je gezocht wordt, maar het blijkt dan ook een festival voor echt íedereen.

Ik besloot dat het anders moest. Mijn ezel stond al maandenlang een onvoltooid werk te presenteren, ik schreef minder blogs en in plaats daarvan vulde ik mijn tijd op met video’s bekijken die in 90% van de gevallen helemaal niets bijdragen aan mijn leven. Dat klinkt nogal sneu en dat is het ook. Waarschijnlijk in mijn onderbewuste onder het mom: beter niks schrijven of schilderen dan iets slechts schrijven of schilderen. Wat natuurlijk dikke vette onzin is en net andersom zou moeten zijn.

Als ik vertel dat schilderen een hobby is dan willen mensen vaak weten wat ik dan zoal maak. Is het realistisch of abstract? Gelukkig is het niet zo zwart wit. Ik noem het vooral figuratief; je kunt het dus wel herkennen, maar spot-on realistisch hoeft het niet te zijn. Vind het wel leuk om te proberen, maar dat is het dan ook.

“Wat schilder je dan?”

Mja, hier wordt het wat ingewikkelder. Ik kan met een voorbeeld wel duidelijk maken waar dat aan ligt. Ik werk in een ziekenhuis waar regelmatig kunst uit de omgeving van bijvoorbeeld schildersclubjes wordt geëxposeerd. Heel leuk en gevarieerd. Toen ik eindelijk wat werk had gemaakt dat ik het exposeren waard vond deed ik ook een poging. Er werd positief gereageerd door de kunstcommissie, want collega; altijd leuk om daar ook eens iets van te laten zien. Echter hadden ze toen mijn werk nog niet gezien.. Ik verwees ze door naar mijn website en zou daarna wel horen hoe en wat.