Al een tijd zit ik met dit verhaal in mijn hoofd en zie hier het resultaat. Het is even lezen, maar wie weet heb je er nog wat aan.
Inmiddels is het 5 jaar geleden dat ik afstudeerde als kunstdocent. Ik was 18 jaar toen ik begon en had m’n havo diploma net op zak. Ik kon wel leuk tekenen en had mezelf overgehaald eens een open dag te bezoeken van zo’n kunstacademie. Vol moed hees ik mezelf in het gekste rokje uit m’n kast, omdat ik dacht dat je dat deed als je ‘kunst’ studeert, gekke kleding. Wist ik veel dat alleen de modeafdeling all out gaat.
Ik had geen idee waar ik moest beginnen. Grafisch? Design? Docent? Of ‘vrije kunst’? Dat laatste was mij een beetje te vaag. Bij een docent kon ik me nog wel iets voorstellen. Na een lang gesprek met m’n moeder in de kantine kwam ik tot de conclusie dat dit wel iets kon zijn. Overigens zijn we de hele afdeling gewijd aan Docent Beeldende Kunst en Vormgeving die dag finaal voorbij gelopen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik ging toelating doen en werd wonder boven wonder aangenomen. Dat is misschien ook nog wel een verhaal waard, maar nu niet.
Het eerste jaar dat ik over kunst leerde op academie gingen er deuren voor me open en verdwenen mijn oogkleppen. Dat klinkt heel zweverig, maar ik herinner me dat gevoel nog heel goed. Ik ging de wereld letterlijk anders zien. Er waren zoveel interessante verhalen, kunstwerken én mensen om mij over te verbazen dat verandering niet kon uitblijven. Nog meer ook door zelf dingen te maken. Daar ben ik overigens nu niet meer zo trots op, maar dat noemt men dan ontwikkeling.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik echt het huis-tuin-keuken niveau van een havoleerling had. Ik dacht dat iets met bloemetjes decoreren oké was (überhaupt decoreren..) en van strakke lijntjes schilderen had ik nooit eerder gehoord. Als iemand daar iets kon leren was ik dat wel.
In die tijd zag ik dat helaas niet zo. Tijdens mijn middelbare school periode was ik nooit het type dat graag vooraan stond, maar eenmaal op de academie ging dat nog een stapje verder en klapte ik vaak volledig dicht. Het zelfvertrouwen dat ik nog had verdween als sneeuw voor de zon. Ik vond het verschrikkelijk om over mijn eigen ‘kunst’ te moeten praten, mij kwetsbaar op te stellen en zeker wanneer ik realiseerde dat het zwaar onder niveau was ten opzichte van mijn klasgenoten. Het hele 2e en 3e jaar ben ik dan ook al verstoppend in hoeken en gaten doorgekomen om maar zo min mogelijk te hoeven zeggen over mijn eigen werk. Een aantal docenten kon daar absoluut niet tegen en gaven mij dan ook de wind van voren. “Hou eens op met dat bescheiden geleuter!” Ondertussen kroop ik nog een stukkie verder in m’n schulp. Top.
Een paar keer heb ik overwogen te stoppen, maar wat ben ik blij dat ik het niet gedaan heb! In het 4e jaar vond ik weer zelfvertrouwen (where were you?!) en heb ik een afstudeeropdracht gekozen waarin ik lekker m’n gang kon gaan. Die 4 jaar zijn echt een goede opstap geweest naar waar ik nu ben. Overigens geen kunstdocent, maar daar kies ik voor. In de buurt van freelance kunstenaar kom ik aardig. Ik begrijp de kunstwereld steeds beter en het is erg leuk om te realiseren dat ik echt veel geleerd heb daar.
Op dit moment vind ik het nog steeds lastig om m’n werk te presenteren, maar het gaat beter. Op de kunstacademie leer je alle basistechnieken, wat goed is en wat vooral niet. Het gevraagd en ongevraagd kritiek krijgen op je werk is vooral dan heel waardevol. Daarna bezig blijven en je eigen stijl ontwikkelen is denk ik nog veel belangrijker. Ik kan nu tevreden naar m’n eigen schilderijen kijken en hopelijk beter worden, het plezier vasthouden en durven vragen naar de mening van anderen.
