Niet te verwarren met lopen. Die fout maakte ik zelf al eens. Voor mij is lopen hetzelfde als wandelen, maar met die gedachte ben ik blijven hangen in 2005 of zo, want lopen is het nieuwe hardlopen. Ik vind hardlopen gewoon hardlopen, maar de mensen die vandaag de dag aan hardlopen doen, die lopen dus. “Nee, wat jij doet is wandelen.” Ook goed. Verwarring alom, maar oké. Ik wandel. Misschien zelfs hiken, omdat Engels het nieuwe Nederlands is.
Oké, wandelen dus. Waarom ik dit ‘beken’? Het werd gister overduidelijk welke doelgroep het meest van wandelen houdt en waarom het dan ook een beetje suf lijkt om hier op 27 jarige leeftijd ook wild van te worden.
M’n zus (ook nog maar 30!) en ik deden mee aan een wandeltocht, georganiseerd door een lokale wandelvereniging hier. Ja zoiets bestaat. Je kon kiezen uit 7, 12, 17, 22 of 30 km. Lekker tussenin gaan zitten; wij deden 17 km. Uiteindelijk werd dat alsnog 20 km omdat we begonnen met lopen vanaf mijn huis.
De tocht werd georganiseerd door een groep bijzonder chagrijnige zestigplussers die dat kennelijk vrijwillig deden. Dat zag je niet vanaf. We kwamen binnen om ons aan te melden en het werden begroet met: “Eerst het aanmeldingsformulier invullen!!”
Na dat vriendelijke verzoek opgevolgd te hebben en €3,75 p.p. te hebben betaald (het mag wat kosten), konden we met onze routebeschrijving op pad. De kledingcode die dag was duidelijk: uniseks jassen, afritsbroeken, heuptasjes en wandelschoenen vlogen ons om de oren. Hier en daar een verdwaalde Nordic Walk-stok. De hele middag werden we omringd, ingehaald en achterna gezeten door wandelaars niet jonger dan 50 jaar. Ik voelde me piepjong en een oud wijf tegelijk.
Nog leuker werd het toen we op het ‘rust’ adres aankwamen. Een mooie zorgboerderij waar je koffie, thee, soep en broodjes kaas voor €1,- kon krijgen. Toen we daar het erf opliepen had ik zeer het gevoel dat iedereen dacht dat wij flink verdwaald waren. Laat ik het zo zeggen, we haalden de gemiddelde leeftijd drastisch omlaag. Lekker geitjes, eendjes en kipjes bekijken onder het genot van een zelf gesmeerde boterham en een kopje thee. Dit klinkt zo bizar degelijk dat ik bijna niet durf toe te geven dat ik daar heerlijk heb gezeten. “Ja dit is puur genieten hoor!” hoorde ik een dame naast ons zeggen.
De rest van de wandeling kwamen we weinig volk meer tegen. Ook het afmelden bij de vereniging ging even vriendelijk.
“Alstublieft, is het goed zo?”
“Ja dit is het. Tot ziens!”
Super lekker weer, maar moe in de benen en een beetje pijn in de onderrug, voelde ik me uiteindelijk echt 50+. Missie geslaagd denk ik.
