Oké, nog één keer over Canada dan. Reizen. Het is een beetje een ding geworden de afgelopen jaren. Merk je het ook? Ik zie het veel mensen doen en het is leuk om te zien wat ze allemaal uitspoken.
Men maakt doorgaans onderscheid in reizen en lang op vakantie gaan. Ik weet niet waarom, maar op vakantie gaan is voor de gewone mens. Gaat er (vaak) een jong iemand een maand naar Thailand, dan is het ineens een reis. Tja, het verschil moet er zijn. Misschien iets tussen jong en oud, hip en burgerlijk, ik weet het niet.
Om binnen het onderwerp te blijven: ik wilde ook op reis. Klaar met de studie en geen baan. Het beetje spaargeld dat ik nog had maakte het heel aantrekkelijk om te gaan. Waarom? Waarschijnlijk omdat heel veel mensen om me heen zoiets ondernamen. Ik was zo’n verlegen ding dat het misschien wel nodig vond om dit te doen. Eerst was er nog het idee om samen met zus te gaan, maar zij had ineens een vaste baan, een vriend en een huis. Alles wat ik niet had, dus werd het toch echt een solo trip. Heel spannend. Zo spannend, dat het vervolgens een half jaar duurde voordat ik een ticket boekte. Ik wilde per se in de zomer terug zijn, dus vertrok ik in april voor drie maanden naar Canada.
Dat was een willekeurig gekozen land. Ik wist vooral goed wat ik niet wilde: een populair backpack land (Australië, Nieuw Zeeland, Thailand, India). Deze landen kende ik al van Facebook. Die kwamen zo vaak voorbij dat ik er niet eens meer naartoe hoefde. Ik wilde wel iets buiten Europa en als ze Engels spraken was dat makkelijk. De US heeft me nog even aangekeken, maar uiteindelijk wilde ik Lord of the Rings landschappen en het werd Canada. Om die reden zou ik eigenlijk toch een keer naar Nieuw Zeeland moeten, maar dat kan nog.
Terug, terug, terug. Met een nieuwe rode backpack stapte ik het vliegtuig in. Ik was van plan bij verschillende gezinnen te gaan logeren om daar voor kost en inwoning te werken en het land te ontdekken. Om een lang verhaal iets korter te maken, ik belandde bij twee fantastische mensen, Perrin en Larry. Een redelijk oud stel, maar erg levenslustig en creatief. We konden het zo goed vinden dat ze vroegen of ik drie maanden wilde blijven.
En daar begon het mee, het getwijfel. Ik hield een reisblog bij voor de mensen thuis en wat zouden zij er wel niet van vinden als ik drie maanden op dezelfde plek zou blijven? Hoezo reizen? Saaaai. Maar ik voelde me heel erg thuis en had het erg naar m’n zin. Uiteindelijk besloot ik te blijven. Heel lang (zelfs in Nederland) heeft die keuze me achtervolgd. Had ik niet wat meer moeten durven en gewoon weg moeten gaan? Eh nee. Ik ben erachter gekomen dat ik van zekerheid en een vaste plek houd. Misschien saai, maar zo blijk ik te zijn. Ik ben geen onbegrensde, reislustige avonturier die kickt op het onbekende. Ik ben een huismus en die voelde zich gesetteld op Quadra Island bij twee zestigplussers.
Ik heb alsnog veel gezien en geleerd van deze trip, dus ik had het echt niet willen missen. Ik vind het nog steeds wel tof om te bedenken dat ik wel alleen dat vliegtuig ben ingestapt naar de andere kant van de wereld om bij vreemde mensen te gaan logeren. Zelfs de douane in Canada vond dat destijds een dubieus idee, maar liet me wel gaan. In 2014 ging ik opnieuw, maar toen samen met m’n ouders en zus. We hebben een roadtrip door British Columbia gemaakt en hebben meteen een bezoek aan Perrin en Larry meegepakt. Het was heel leuk en bijzonder om ze weer te zien. En ik zou zo weer gaan. Canada heeft m’n hart veroverd, maar Nederland is mijn thuis.
1 reactie