Eigenlijk vooral een reden om mijn gefotografeerde eten te showen. Ik vind het altijd leuk om te zien wat anderen eten en hoe anders dat kan zijn, maar ook om ideeën op te doen. Ik volg diëtisten die elke gram afwegen (soort van) maar ook een aantal bloggers die het niets uitmaakt wat ze naar binnen proppen. Nu kun je lezen wat ik zoal naar binnen prop en (niet) afweeg.
Ergens op 1/3e van februari had ik helemaal zin om eens heel wat anders te schilderen. Wees gewaarschuwd: dat roep ik altijd. Ik vind landschappen of uitvergrote stillevens nog altijd een mooi onderwerp en dus niet zo gek dat ik daar gewoon weer op uit kwam. Eigenlijk schilder ik gewoon het liefst wat ik zelf graag zie.
Dus herinner je je deze nog?
Natuurlijk, vers van de pers uit mijn laatste blogpost. Wat heb ik gevochten en vooral heel chagrijnig naar mijn ezel zitten staren de afgelopen twee maanden. Ik kwam er maar niet uit en het beeld dat ik gekozen had ‘voelde’ ook niet goed. Of zo. Dat is iets wat ik niet goed kan uitleggen, maar ’t keek niet lekker weg zeg maar.
Daarbij ben ik vaak een beetje te gehaast voor m’n ezel gaan zitten en wilde ik te snel resultaat zien. Da’s ook een valkuil trouwens. Maar aangezien we afgelopen weekend nul plannen hadden ben ik er eens rustig voor gaan zitten. En dat werkte een stuk beter. Ik heb lekker muziek geluisterd met het raam wagenwijd open en kwam zo tot het onderstaande resultaat. Het is nog niet helemaal af, maar ik denk dat ik geen hele grote veranderingen meer aanbreng. En als ik dat wel doe dan laat ik ’t alsnog wel een keer zien.
Eigenlijk wilde ik er niet zoveel aandacht aan besteden, maar je kunt er gewoon niet echt omheen hè, dat virus. Dat blijkt maar weer, aangezien we allemaal binnen moeten blijven. Ik houd me daar niet echt heel strikt aan, want ik ben de afgelopen weken meer buiten dan ooit. Misschien juist omdat het niet mag, misschien omdat het lente is. En we hebben niet eens een hond. Maar ik heb dan weer het geluk in een dorp te wonen met een prachtig buitengebied waar iemand tegenkomen onder normale omstandigheden al een uitdaging kan zijn.
Anyway, laten we duiken in dingen die ik graag doe in deze rare tijd.
~ Koken
Het boodschappen doen heb ik al teruggeschroefd naar 2x per week wat best een uitdaging is omdat ik alleen een fiets heb. Daarnaast moet ik ineens verzinnen wat we voor 3 á 4 dagen gaan eten. Hellup! Ik vind het niet leuk om vaak hetzelfde te koken, dus de afgelopen week hebben wij homemade huzarensalade, bonenburgers, soep en pannenkoeken gehad. Gezellig met een podcast in mijn oren kan ik nog best wat lekkers in elkaar flansen.
Mijn grote plan was eigenlijk ballet toen ik 6 jaar was, maar de balletjuffrouw destijds joeg mij de stuipen op het lijf. Ze was groot, luidruchtig en lomp. Tenminste, dat is mijn herinnering. Blijkbaar vond mijn moeder dat ook, want het werd majorette. Lijkt er een beetje op. Of zo. Maakte niet zo veel uit, ik was zielsgelukkig want ik kreeg een baton (zo’n stokje). En die mocht ik zelfs mee naar huis nemen om te oefenen. Nou mijn eerstvolgende 10 jaar konden niet meer stuk.
Totdat de puberteit aanklopte en ik me besefte dat majorette niet zo cool werd gevonden als zo’n beetje elke andere vorm van sport. En elke andere vorm van sport was zeg maar niet echt mijn kopje thee. Tijdens de gymles sprong ik meer tegen de kast aan dan er overheen en kreeg ik meer softballen op m’n hoofd dan er een te vangen. Je snap het, ik was géén sporter.
Daar is ‘ie dan, de eerste post over mijn doel om meer te willen schilderen. Spannund! Ik weet niet zo goed wat ik verwacht als ik dit deel, maar dat weet ik eigenlijk op bijvoorbeeld Instagram ook niet en dat doe ik ook maar. Dus nu laat ik je gewoon zien wat ik schilder.
