Niet bepaald een aantrekkelijke titel hè? Daar kom ik op terug. Allereerst: hulde aan de marktkoopman die mij (überhaupt) fruit verkocht. Zie dit verhaal ter info. Hij dacht mij een plezier te doen door zomaar twee gratis pruimen bij mijn fruit te gooien. Zo van: lekker hè, helemaal voor jou. In mijn ogen hadden het net zo goed een paar sprinkhanen kunnen zijn. Ik was er van overtuigd dat deze dingen niets goeds zouden doen voor mijn smaakpapillen. Maar allé, nieuwsgierig als ik was waagde ik mij er eenmaal thuis toch aan. En wauw! Ik was zo bevooroordeeld! Ze zijn super lekker. Dus zie hier mijn ode aan pruimen.
Waarom was ik dan zo bevooroordeeld? Wees eerlijk: we hangen gewoon imago’s aan fruit. Een banaan kun je als vrouw beter niet in het openbaar eten. De appel is symbolisch giftig (soms gewoon smerig zanderig). Een peer is tof. Aardbeien zijn romantisch, soms sexy.
Maar pruimen dames en heren? Als er één fruitsoort seksloos is, is het wel de pruim. Bedenk je alleen al waar we het woord als synoniem voor gebruiken. Je hebt vast een zuurpruim van een buurvrouw. Je vindt iets niet te pruimen. Pruimtabak is te smerig voor woorden. Of nog erger: vrouwen hebben er één down there.
Dit is niet bepaald positieve reclame. Ik heb ook altijd gedacht: als er zoveel vervelende dingen met een pruim aan de hand kunnen zijn, kan het toch niet lekker zijn? Daarbij zijn gedroogde pruimen gewoon gedrochten. Ze zien er niet uit. Als je oud en verlept bent, kun je zelfs zo genoemd worden. Nee lekker, zo’n pruimpje.
Nou, ja dus! Pruimen zijn heerlijk en iedereen mag het weten. Tegenwoordig ook nog bestempeld als superfood. Ik doe daar niet aan, maar leuk voor die pruim! Nu weet ik ook waarom die koopman ze gratis weggaf. Die kan ze aan de straatstenen niet kwijt met zo’n imago. Maar nu wel!
