Ziekenhuis praat

Elk soort werk heeft z’n eigen taal. Ken je dat? Op kantoor spreken ze ‘klerks’, op de bouw praten ze hard en lomp en in een winkel praten ze je vooral graag iets aan. Ik werk in een ziekenhuis en daar is ook een eigen taal ontstaan. Het verschilt per afdeling, maar sommige opmerkingen worden wel letterlijk elke dag gemaakt. Ik weet niet zeker of het ziekenhuis gebonden is, maar ik heb nu eenmaal even geen andere bron.

Een situatie: ik heb net een uniform gepind (ook al zoiets) en loop richting de algemene garderobe. Als ik mij dan omkleed naast iemand die ik ken, maar net niet goed genoeg voor een echt gesprek, gaat het vaak zo:

“Zo, mag jij ook weer?”
Overduidelijk een vraag uit de categorie  ‘retorisch’. Toch wordt ‘ie gesteld om het dij-aan-dij omkleden wat minder ongemakkelijk te maken. Ik reageer ook pas als ik fatsoenlijk m’n broek aan heb. Een gesprek voeren in ondergoed lukt me niet eens. Het enige wat ik daarop dan kan verzinnen is: “Ja klopt. Jij ook zo te zien.”
“Ja, ja. Haha,” zegt degene als die z’n broek óók aanheeft.

Altijd de alom bekende vraag bij het aantrekken van je uniform. Ik heb er geen moeite mee om mij in stilte om te kleden, maar ik denk dat mijn collega’s van het ziekenhuis over het algemeen sociale wezens zijn. Dan doe je dat. We zijn immers allemaal collega van elkaar, ook al heb je er meer dan 1000, dat maakt niks uit. Wel zo aardig.

ziekenhuispraat_2

Hetzelfde geldt trouwens voor het weggaan: “Zo, zit het er weer op?” Nou, ik sta niet voor niks in bijna blote billen voor je neus van kleding te wisselen. ‘Het’ zit er op ja.

Als dat topic is geweest is het weerbericht altijd een favoriet. Er valt altijd wel íets over te zeggen.
“Wat een regen hè? Daar word je pas nat van!”
“Ik ga zo lekker van het zonnetje genieten. Heerlijk hoor!”
Daar zal het ziekenhuis vast niet de enige in zijn.

 

Bij de interieurverzorging voeren we de taal nog verder door. Daar hebben we zoiets als het Periodiek Onderhoud Team. Dat zijn willekeurige dames die ’s avonds de periodieke werkzaamheden bijhouden. Afgekort: Pot of Potters. Toch gek als er door de gang geroepen wordt waar de ‘Potters’ zijn gebleven. En zeker als die groep altijd uit dames bestaat.

ziekenhuispraat_3

Als laatst hebben patiënten en bezoekers ook een stopwoordje. Iedereen in een wit uniform is voor hen een verpleegkundige. Het woordje ‘zuster’ vliegt me dan ook royaal om de oren als ik een rondje afdeling doe. Daarbij komt nog dat ik blond ben en om de een of andere reden zijn 90% van de jonge verpleegkundige dames blond. Zal wel in het blonde bloed zitten. Helaas voor de patiënten (gelukkig voor mij!) mag ik geen bipsen afvegen of zelfs maar iemand rechtop zetten. Ik krijg dan vaak stomverbaasde blikken. Hoezo?! Is niet iedereen in een wit pak een zuster dan? WAT?!

 

Ik weet zeker dat dit heus niet alleen op deze werkplek voorkomt. Ik werk ook af en toe in een museum en zodra ik daar genoeg materiaal voor heb verzameld, kom ik terug met een soortgelijk verhaal!

ehblog

PS De oplettende lezer heeft vast gezien dat ik met mijn tekeningetjes geïnspireerd ben door Paulien Cornelisse!

En verder nog dit:

8 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *