Een tijdje geleden studeerde ik nog en ging ik altijd met de trein op en neer. Het station in Arnhem was zolang ik er gebruik van maakte altijd in verbouwing. En boy, wat ben ik blij dat ik toen niet zo nadacht over traplopen. Minstens 3 steile stalen trappen (=glad!) trotseerde ik toen iedere dag. Twee keer.

Vandaag de dag ben ik gaan nadenken over traplopen. Nee, ik weet ook niet waarom. Ik struikel dan ook steeds vaker. Sinds een aantal jaartjes slaan mijn hersens op tilt als ik een trap op moet zonder leuning in de buurt en zeker bij zo één waarbij je tussen de treden door kunt kijken *horror*. Wel balen, want eerder deed ik dit min of meer met m’n ogen dicht. Mede vanwege het feit dat ik om 08.30 uur al in Arnhem was. Waar is dit ooit misgegaan?

Het was leuker om 28 dingen te kiezen, maar zo lang wil ik het verhaal niet maken en je moet het maar even kunnen verzinnen. Niet alles is zo’n enorme openbaring geweest. Zo is elke dag 2x tandenpoetsen gewoon een goed idee en wordt eerst even nadenken voor je iets zegt ook wel gewaardeerd. Daar werk ik nog aan. Leek mij handig dit verhaal niet nog langer uit te stellen, want over maandje ben ik weer één jaar ouder en moet ik nog meer bedenken: we leren natuurlijk ons hele leven lang. Hoop je dan.
Het zijn dingen die ik over mezelf heb geleerd, maar ook dingen die ik zomaar heb ondervonden. Kan interessant zijn of niet.

Voor mijn gevoel ben ik nooit een hele irritante puber geweest. Ouders: corrigeer gerust waar nodig. Mij ontzettend afzetten tegen mijn ouders zat er dus ook niet in. Mee gaan op vakantie vond ik heel normaal en ook echt leuk. De meeste lezers zullen denken: het is ook heel leuk om met je ouders op vakantie te gaan! Maar dan word je een keer 12 jaar en wil je toch wat anders.

Het moest er toch een keer van komen. Iedere keer word ik weer betrapt op wat andere mensen smetvrees noemen. Ik maar denken dat het normaal was. Daarom dit keer een verhaal waarover niet ik, maar jij je kunt verwonderen.

Het is op gaan vallen toen ik ging samenwonen, ruim 2 jaar geleden nu. Dan kijk je elkaar net wat meer op de vingers en lijken de dingen die ik als normaal beschouw ineens van een andere planeet te komen. Schoonmaken is niet m’n hobby, maar ik vind het wel noodzakelijk. Toen ik nog onderdeel van het huishouden van m’n ouders was, was ik niet de persoon die zich druk maakte om viezigheid. Ik liet kruimels achter op de aanrecht, zette de vaatwasser niet aan, haalde geen kalkaanslag weg en liet kattenharen rondslingeren als confetti (sorry mam). Het was qua hygiëne alles behalve verstandig dat ik op mezelf zou gaan wonen. Het zou een zwijnenstal worden.

Dit verhaal kwam tot stand door een stel dat ik tegenkwam, al shoppende in de Lidl. Het betreffende stel duwde een halfvolle winkelwagen voor zich uit terwijl ze samen besloten wat daar in mocht en wat niet.

Hij: “Aardappels. Hebben we geen aardappels nodig?”
Zij: “Nee, hebben we nog.”
Hij: “Weet je het zeker? Ik heb niks gezien.”
Zij: “Jawel, in de la.”
Hij: “Oh. Oh ja, oké.”

Daar heb je ‘m: de la. Verdere uitleg was niet nodig. Hij wist welke la ze bedoelde. Dit was zo’n moment waarop ik me realiseerde dat ik meer gemeen heb met de rest van de wereld dan ik dacht. Zij hebben ook een la! Of in elk geval zodanige codetaal dat ik zelfs zou weten welke la zij bedoelt. Je weet wel, de la.