Al een hele tijd luister ik de podcast Damn, honey. Het is een podcast over alle shit waar je als vrouw (breed begrip) mee moet dealen. Of eigenlijk gewoon alle shit waar je als witte man niet mee hoeft te dealen. Behoorlijk feministisch in allerlei opzichten en ik vind daar wat van.
Inmiddels heb ik veel afleveringen geluisterd en ik betrap mezelf erop dat ik vaak loop te zagen over waar ze nú weer over vallen. Ze hebben onder andere een rubriek waarin ze post van luisteraars behandelen. En die luisteraars zijn niet bang om de dames erop te wijzen dat ze nog niet feministisch genoeg zijn. Want je zou maar te vaak ‘kut’ roepen in je feministische podcast. HALLO, waarom wordt ‘kut’ als een negatief woord bestempeld, het is toch een prachtig vrouwelijk lichaamsdeel?!
Ja, maar ook gewoon lekker om keihard te roepen als je je even heel erg wilt ergeren aan iets. Kom op zeg! Gelukkig vonden Marie Lotte en Nydia (de hosts) deze zelf ook een beetje ver gaan, maar dat is dus hoe ik mezelf soms opvreet als ik het luister.
En toch luister ik. Eén aflevering ging over transgenders en alles wat daar voor, achter of tussenin zit. En ik moet zeggen dat ik dat soms wat lastig vind. Opgegroeid tussen de koeien, kuikens en een grote kerk op de markt, waren transgenders een buitenaards fenomeen. LHTB kan ik prima volgen, maar alles wat daarna komt moet ik echt altijd even googlen.
Ik besef me dat die T voor transgender staat, echter vind ik het ingewikkeld worden als iemand trans is, vervolgens als non-binair door het leven wil gaan en zich dan ‘queer’ noemt. Wat?! Een Zweedse puzzel er niks bij. Daar raak je me een beetje kwijt. Ik wil te graag stempeltjes uitdelen denk ik.
Volgens mij willen we juist van die hokjesgeest af, maar ondertussen wordt er voor iedereen een nieuw hokje gecreëerd met bijbehorende gedragsregels voor de rest. Ik moet altijd een beetje lachen om al die variaties die gemaakt móeten worden op emoticons om iedereen maar een gezicht te kunnen geven op Whatsapp. Als het gewoon bij de standaard gele smileys was gebleven was er niks aan de hand geweest. En lekker genderneutraal wel.
Het is niet dat ik iemand z’n identiteit niet gun, maar ik heb het gevoel dat elke aankondiging van een nieuwe ‘variant’ op een man of vrouw in m’n oor wordt getoeterd. Dat van de daken schreeuwen is niet mijn ding. Ik snap dat ik heel makkelijk praten heb, want mijn witte vrouwelijke hetero hoofd wordt op elk hoek van de straat vertegenwoordigd en in veel andere gevallen is dat helemaal niet zo.
Dus luister ik naar podcasts, bekijk foto’s en lees artikelen om maar niet m’n kop in het zand te steken hierover. Gaat redelijk, maar het zinnetje ‘doe maar normaal, dan doe je gek genoeg’ schreeuwt nog altijd net iets harder.
Ik wil gewoon iedereen lekker z’n ding laten doen en hoe ze dat doen moet iedereen helemaal zelf weten. Maar af en toe zal ik daar met mijn Achterhoekse hersenkronkels vast wel weer eens over struikelen. So be it.
