Ergens op 1/3e van februari had ik helemaal zin om eens heel wat anders te schilderen. Wees gewaarschuwd: dat roep ik altijd. Ik vind landschappen of uitvergrote stillevens nog altijd een mooi onderwerp en dus niet zo gek dat ik daar gewoon weer op uit kwam. Eigenlijk schilder ik gewoon het liefst wat ik zelf graag zie.
Dus herinner je je deze nog?

Natuurlijk, vers van de pers uit mijn laatste blogpost. Wat heb ik gevochten en vooral heel chagrijnig naar mijn ezel zitten staren de afgelopen twee maanden. Ik kwam er maar niet uit en het beeld dat ik gekozen had ‘voelde’ ook niet goed. Of zo. Dat is iets wat ik niet goed kan uitleggen, maar ’t keek niet lekker weg zeg maar.
Daarbij ben ik vaak een beetje te gehaast voor m’n ezel gaan zitten en wilde ik te snel resultaat zien. Da’s ook een valkuil trouwens. Maar aangezien we afgelopen weekend nul plannen hadden ben ik er eens rustig voor gaan zitten. En dat werkte een stuk beter. Ik heb lekker muziek geluisterd met het raam wagenwijd open en kwam zo tot het onderstaande resultaat. Het is nog niet helemaal af, maar ik denk dat ik geen hele grote veranderingen meer aanbreng. En als ik dat wel doe dan laat ik ’t alsnog wel een keer zien.