Vandaag ben ik precies een half jaar 30. Big deal zou je denken. Maar aangezien ik, net als zoveel van mijn leeftijdsgenoten, veel van mijn tijd op Het Internet spendeer zie ik dat dit wereldwijd best een dingetje is. Ik heb er al eerder over geschreven, maar toen kwam ik net kijken natuurlijk.

Ken je de film uit de titel? Jenna is 13 en wenst dat ze 30 is omdat het haar de allerleukste leeftijd lijkt. Met een beetje wenspoeder krijgt ze dat nog voor elkaar ook. Thirty, flirty en thriving

Nou zo dacht ik er bepaald niet over toen ik 13 was (+ ik had geen wenspoeder). Ouder worden vond ik maar lastig. Ik moest afscheid nemen van mijn Barbies, mijn poppen en Playmobil. Ja, ik was nogal een laatbloeier en vooral heel onzeker over zo’n beetje alles. Lees mijn rant daarover nog even hier.

Nu ik dan ook de drie en de nul bij elkaar heb kijk ik met toch wel een beetje medelijden terug op mijn jongere zelf. Wat was ik toch aan het ploeteren en wachten tot het beter zou worden. Jammer jammer, maar wat is er dan zo leuk aan 30 zijn?

Ik ga niet doen alsof ik al 23 jaar naar de Zwarte Cross ga, want da’s niet zo. Ik ga er nog maar sinds 2011 naartoe, maar wel sindsdien trouwe fan. Als introvert (ja is ‘ie weer) is dat misschien de laatste plaats waar je gezocht wordt, maar het blijkt dan ook een festival voor echt íedereen.

Ik besloot dat het anders moest. Mijn ezel stond al maandenlang een onvoltooid werk te presenteren, ik schreef minder blogs en in plaats daarvan vulde ik mijn tijd op met video’s bekijken die in 90% van de gevallen helemaal niets bijdragen aan mijn leven. Dat klinkt nogal sneu en dat is het ook. Waarschijnlijk in mijn onderbewuste onder het mom: beter niks schrijven of schilderen dan iets slechts schrijven of schilderen. Wat natuurlijk dikke vette onzin is en net andersom zou moeten zijn.

Als ik vertel dat schilderen een hobby is dan willen mensen vaak weten wat ik dan zoal maak. Is het realistisch of abstract? Gelukkig is het niet zo zwart wit. Ik noem het vooral figuratief; je kunt het dus wel herkennen, maar spot-on realistisch hoeft het niet te zijn. Vind het wel leuk om te proberen, maar dat is het dan ook.

“Wat schilder je dan?”

Mja, hier wordt het wat ingewikkelder. Ik kan met een voorbeeld wel duidelijk maken waar dat aan ligt. Ik werk in een ziekenhuis waar regelmatig kunst uit de omgeving van bijvoorbeeld schildersclubjes wordt geëxposeerd. Heel leuk en gevarieerd. Toen ik eindelijk wat werk had gemaakt dat ik het exposeren waard vond deed ik ook een poging. Er werd positief gereageerd door de kunstcommissie, want collega; altijd leuk om daar ook eens iets van te laten zien. Echter hadden ze toen mijn werk nog niet gezien.. Ik verwees ze door naar mijn website en zou daarna wel horen hoe en wat.

Op dit moment heb ik nog steeds niet ‘de goede’ baan trouwens, want ik ben afgestudeerd als kunstdocent en doe nu iets wat daar ver vanaf staat. Maar dat is weer voer voor een andere blog en op die manier verkeerd bedoel ik het niet. Ik bedoel vooral wat bij mij past als persoon. Als introvert persoon. Het boek van Liesbeth Smit (Ik moet nog even kijken of ik kan) heeft daarin vooral mijn ogen geopend. Dat boek ik lees ik nu pas, maar gelukkig heb ik de keus om van baan te switchen een half jaar geleden al gemaakt.

Na mijn afstuderen ben ik namelijk de ziekenhuis wereld ingerold (ik moest wat) en uiteindelijk als teammanager assistent aan het werk gegaan. Dat hield in dat ik twee teams aanstuurde op de werkvloer en de bijbehorende administratie deed. Dat laatste vond ik absoluut geen probleem. Lekker mezelf achter een computer verstoppen en roosters in elkaar draaien. Maar zodra ik de werkvloer op moest om medewerkers te controleren en eventueel te vertellen dat het anders moest voelde ik me daar nooit helemaal lekker bij. Het ging zo tegen mijn natuur in om medewerkers te zeggen hoe iets zou moeten. Ik vond het vervelend ze niet gewoon te kunnen vertrouwen op wat ze doen. Daarnaast moest ik veel bellen en mailen om dingen te vragen en te regelen. Iets dat ook niet echt mijn kopje thee is. Ik neem liever zo min mogelijk tijd en ruimte van een ander in beslag. Introvert anyone?